Mīcā, mīcā, parva stēlla,
Mīror quaenam sīs tam bella!
Splendēns ēminus in illō,
Alba velut gemma, caelō.
Mīcā, mīcā, parva stēlla,
Mīror quaenam sīs tam bella!
Quando fervens sol discessit
Nec calore prata pascit,
Mox ostendis lumen purum,
Micans, micans, per obscurum.
Mīcā, mīcā, parva stēlla,
Mīror quaenam sīs tam bella!
Tibi, noctu qui vagatur,
Ob scintillum gratatur;
Ni micares tu, non sciret
Quas per vias errans iret.
Mīcā, mīcā, parva stēlla,
Mīror quaenam sīs tam bella!
Meum saepe thalamum luce
Specularis curiosa;
Neque carpseris soporem
Donec venit sol per auram.
Mīcā, mīcā, parva stēlla,
Mīror quaenam sīs tam bella!
– trans. Henry Drury (1841)